مقایسه غلظت ایزومرهای PCB در بافت پوست و عضله ماهیان کپور معمولی (Cyprinus carpio) و اردک ماهی (Esox lucius) با غلظت PCBs در آب، ذرات معلق در آب و رسوب تالاب انزلی (بخش آبکنار) در فصول پاییز و زمستان ۱۳۸۸

تحقیق حاضر به منظور تعیین سطوح PCBs (پلی کلرو بی فنیل ها) در بافت پوست و عضله اردک ماهی و ماهی کپور معمولی تالاب انزلی و مقاسیه آن ها با غلظت PCBs در آب، ذرات معلق در آب و رسوب تالاب انزلی (بخش غربی تالاب، آبکنار) در فصول پاییز و زمستان ۱۳۸۸ انجام شده است. ۴ ایستگاه برای دریافت نمونه آب، رسوب و ذرات معلق در آب و صید نمونه اردک ماهی و ماهی کپور در بخش آبکنار تالاب انزلی تعیین گردید. از هر گونه ماهی، ۹ عدد در هر فصل صید شد و این ماهیان مورد زیست سنجی (تعیین وزن، طول کل و استاندارد) قرار گرفتند و در شرایط استاندارد نمونه های دریافتی از آب، رسوب، ذرات معلق در آب و سپس ماهیان فوق الذکر به آزمایشگاه انتقال داده شدند و بافت پوست و عضله اردک ماهی و ماهی کپور را براساس استاندارد Moopam جدا نموده و پس از آماده سازی، استخراج و تمیزکردن آن ها، آنالیزPCBs با استفاده از دستگاه کروماتوگرافی گازی (GC - ECD) و دتکتور با اشعه یونیزان نیکل ۶۳ (Ni۶۳) انجام گردید. خطرناکترین ایزومرهای PCB (۲۸،۵۲،۱۰۱،۱۳۸،۱۵۳،۱۸۰) که به عنوان شاخص های PCB در آلودگی دریاها و بویژه مناطق ساحلی، مانند بنادر و خورها مورد مطالعه قرار می گیرند در بافت پوست و عضله ماهیان مورد بررسی وجود داشت. حداکثر غلظت ایزومرهای خطرناک ذکر شده در فصل پاییز در پوست و عضله اردک ماهی و ماهی کپور در ایزومرهای با کلر بیش تر بود (PCB ۱۵۳ &۱۳۸) ولی در محیط های اندازه گیری شده آب، ذرات معلق در آب و رسوب در ایزومرهای با کلر کم تر (PCB ۵۲) بیش ترین غلظت را داشتند.